Ομιλία της νέας Προσκόπου Έθνους κας Ξένιας Κιτζόγλου
Αρθρογραφος: Ομάδα ΣύνταξηςΗμ/νια Έκδοσης: 23/11/2019Κατηγορίες: Προσκοπική Ζωή
Από μικρή αναρωτιόμουν τι εστί «Ζωή προσκοπική» κάθε φορά που σιγοτραγουδούσα τη γνωστή μελωδία στα Λυκόπουλα, χωρίς να ξέρω τους στίχους.
Θυμάμαι, έντονα, το πρόσωπο του Ακέλα να τραγουδάει με πάθος και τον εαυτό μου να προσπαθεί να συμβαδίσει με τους υπόλοιπους. Καθώς διάβαζα το χαρτόνι που κρατούσαν οι βαθμοφόροι επιθυμούσα να ερμηνεύσω τι σημαίνει: «Οι πίκρες και τα βάσανα την κάναν ζηλευτή κι ονειρεμένη αυτή η ζωή την λεν’ προσκοπική». Τι να έλεγε άραγε ο ποιητής όταν το έγραφε αυτό; Σε τι αναφερόταν στη φράση «οι πίκρες και τα βάσανα» και γιατί είναι τόσο ονειρευτή αυτή η προσκοπική ζωή τελικά; Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι ήθελα να τελειώσει το τραγούδι για να βγω να παίξω έξω από την εστία.
Οι εμπειρίες, αργότερα, μου έδωσαν μια ξεκάθαρη ερμηνεία για τους παιδικούς προβληματισμούς μου. Την ερμηνεία του Προσκόπου που τελειώνει την ανιχνευτική του ζωή και έρχεται σε θέση να την αξιολογήσει. Τα διήμερα, λοιπόν, μακριά από την βαβούρα της πόλης, να κοιτάω τα αστέρια τις κρύες νύχτες και να λέω ιστορίες μαζί με τους υπόλοιπους Ανιχνευτές. Τα τραγούδια στις πυρές, να παίζουμε κιθάρα και να τραγουδάμε παράφωνα. Τα δυνατά και αυθόρμητα γέλια στα παιχνίδια. Τα ξεσπάσματα στις πορείες για το καταφύγιο και σε επανάληψη τα λόγια των φίλων μου «Συνέχισε! Μη σταματάς!». Οι φωνές του αρχηγού που στο κλείσιμο της ημέρας μεταφράζονταν σε αγάπη και προστασία όπως αυτές του μεγάλου αδερφού που θέλει το καλύτερο για εσένα. Τα ταξίδια και οι έρευνες που μου άνοιξαν τα μάτια σε νέους πολιτισμούς και ιδέες. Οι εκδρομές του συστήματος που μας έφερναν πιο κοντά. Οι εικόνες από βουνά, ποτάμια, φαράγγια, γραφικά χωριά στη μέση του πουθενά, πόλεις στο κέντρο της χώρας. Οι φιλοσοφικές συζητήσεις στις βραδινές φυλάξεις. Τα κουρασμένα, αλλά γεμάτα ικανοποίηση, πρόσωπα στις δράσεις προσφοράς. Στιγμές ανεκτίμητες που ήμουν τυχερή να βιώσω στην ανιχνευτική μου πορεία.
Με το πέρασμα του χρόνου, πριν καν το αντιληφθώ αυτή η Κοινότητα αυτοαποκαλέστηκε παρέα και από παρέα, οικογένεια. Η ζωή στη Κοινότητα, μεταξύ άλλων, μου έμαθε να στηρίζομαι στις αποφάσεις και τις επιλογές μου. Απέκτησα περισσότερη αυτοπεποίθηση και έμαθα να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Κατανόησα την έννοια της αυτενέργειας και της συνεργασίας. Μέσα σε τρία χρόνια, γνώρισα τα όρια μου και κατάφερα να τα ξεπεράσω σε μεγάλο βαθμό. Συναναστράφηκα με ανθρώπους, οι οποίοι νοιάστηκαν για εμένα σε δύσκολες περιόδους. Πρότυπα Ενηλίκων Στελεχών και Αρχηγών, οι οποίοι συνεχίζουν να μου υπενθυμίζουν με κάθε ευκαιρία πόσο υπερήφανοι είναι για όσα έχω καταφέρει. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω πως, έμαθα να εξερευνώ και να ανακαλύπτω τη φύση, κάτι που μου δίδαξε ότι είναι ευθύνη μου ως εν δυνάμει πολίτης του κόσμου να αγαπώ και να προστατεύω το περιβάλλον μου. Το πιο σημαντικό, όμως, ως Ενήλικο Στέλεχος πλέον, είναι ότι με οδήγησε στο να αναπτύξω μια μεγάλη αγάπη για τα παιδιά και να εξασκήσω αυτά που ήδη έχω μάθει. Να τους μεταδώσω εμπειρίες ζωής και εικόνες ώστε να βιώσουν κάποια στιγμή παρόμοια συναισθήματα με τα δικά μου γι’ αυτή την κίνηση.
Το Έθνους αποτέλεσε ακόμη ένα στόχο, τον οποίο ευτυχώς κατάφερα να πετύχω, όχι μόνο για να φέρω το σήμα στη στολή μου, αλλά για την γενικότερη ουσία του θεσμού. Μέσω της γνωριμίας και της συνεργασίας με Ανιχνευτές από όλη την Ελλάδα κατόρθωσα να βγω εκτός της ζώνης ασφάλειάς μου και να πάρω πρωτοβουλίες που συνέβαλαν θετικά στις αποφάσεις του συνόλου. Δεν θα μπορούσα να είχα επιλέξει καλύτερο τρόπο να τελειώσει το ανιχνευτικό μου ταξίδι. Από την ανταλλαγή προσκοπικών γνώσεων, αναμνήσεων και ιστοριών, οδηγήθηκα στο συμπέρασμα ότι το Έθνους αποτελεί έναν θεσμό, ο οποίος φέρει τα αποτελέσματα εμπειριών του καθενός από εμάς που αγαπάμε τον προσκοπισμό και τις αρχές του. Επιβεβαιώθηκα ότι είναι κάτι παραπάνω από μια εθιμοτυπική διαδικασία. Είναι μια υπενθύμιση των δεξιοτήτων και ικανοτήτων που έχουμε σαν γενιά.
Η εικόνα, επομένως, των εφήβων μπροστά μου ήταν αυτή της κοινωνίας μου. Οι μανάδες και οι πατεράδες που θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους με αγάπη γιατί απλούστατα έτσι έμαθαν από μικροί. Οι πολίτες που θα ταξιδέψουν, θα εξερευνήσουν νέους κόσμους, θα διευρύνουν τους ορίζοντές τους, θα διαβάσουν, θα ενημερωθούν, θα ψηφίσουν. Οι πολίτες που θα ενδιαφερθούν για τον πλησίον και τις ανάγκες του. Οι άνθρωποι που θα στηρίξουν το πολίτευμα με ευθύνη και θα θέσουν ως προτεραιότητα την κοινωνία τους. Οι άνθρωποι που θα αγαπήσουν την ζωή, θα παίξουν, θα γελάσουν, θα αγκαλιάσουν, θα εκνευριστούν αλλά πρωτίστως θα σέβονται τον διπλανό τους. Οι πολίτες του μέλλοντος. Αυτό για εμένα εστί «Ζωή προσκοπική».